De palmares van Alyson is indrukwekkend. Als spits was ze gedurende vele jaren een vaste waarde voor het Australische hockeyteam, dat grote successen boekte. Ze stond geregeld in het centrum van de aandacht. Na de Olympische Spelen van Sydney 2000, waar zij goud won met het team, besloot ze zich in Nederland te vestigen. Dat was een nieuwe fase in haar leven, waar ze na haar actieve carrière als speelster, zich als coach verder ontwikkelde.

Hoe beleefde jij de Olympische Spelen van Sydney?

Dat was zonder twijfel het mooiste moment uit mijn carrière als speelster: De Olympische Spelen in eigen land en stad! Fantastisch! Het voelde ook als een cadeau aan alle trainers die erbij aanwezig konden zijn, bij het mooiste sportmoment van mijn leven.

Waar moest je aan wennen in Nederland?

Wat mij in het begin het meest opviel was de rijkdom. Ik bracht veel tijd door op de hockeyclub HC Klein Zwitserland, waar ik jonge speelsters in dure autos zag voorrijden. Dat was ik in Australië niet gewend.

Inmiddels voel ik me wel helemaal ingeburgerd. Sinds maart 2020 ben ik ook officieel Nederlandse geworden.


Het lastigste voor mij om aan te wennen, is misschien wel een echte sportmentaliteit. Die mis ik hier. Ik zie graag kinderen sporten op school, of spelen en veel bewegen. Dat valt erg tegen in Nederland, vind ik.

En in hockey, wat waren grote verschillen met Australië?

Ook de sportmentaliteit. Door de grootte van het land moet je als topsporter in Australië heel andere keuzes maken dan in Nederland.

En de strafcorner! Toen ik zelf nog speelde, was men in Nederland daar heel erg op gericht, terwijl wij in Australië daar niet zo mee bezig waren. Wij waren altijd erg fit. Daar lag de basis van ons spel.

Welke les neem je mee uit jouw hockeytijd, die je nu toepast in coachen?

Stel je kwetsbaar op als persoon. Sta open voor kritiek om altijd en elke dag te willen leren. Maar blijf altijd bij jezelf! Je bent wie je bent en dat is jouw kracht! En als je van daaruit kan groeien, dan kan je heel goed worden in wat je doet.

Welk sportmoment was voor jou als coach het meest bijzonder?

Dat was toen een speelster na het winnen van een toernooi mij bedankte voor de kansen en hulp die ik haar had gegeven, om alles uit haar carrière te halen.